~Rozdział 6.

„And I wanna cry I wanna learn to love But all my tears have been used up”

Przedmieścia Paryża, opuszczona fabryka

`perspektywa Snejka

Powinienem już nie żyć. Gdy dotarła do mnie ta myśl po raz pierwszy w życiu pomyślałem o tym, że nie jestem nieśmiertelny. Wcześniej nie miałem okazji doświadczyć tego, co kilka dni temu. Rutynowa akcja wcale taką nie była, a lata doświadczenia właściwie zdały się na nic. Gdyby nie jeden człowiek, który stał przede mną leżałbym trzy metry pod ziemią. Zasypany byle jak, tam gdzie nikt by mnie nie szukał… Chociaż pewnie by nie szukał. Nikt nie zgłosił by mojego zaginięcia, bo nie mam rodziny, a przyjaciele spędzili by resztę życia w pierdlu, gdyby wydało się po co właściwie tego dnia byłem w tamtym przeklętym miejscu.

Obracając w dłoniach broń uśmiechnąłem się kpiąco do jedynej duszy w pomieszczeniu, która wyraźnie czekała na to co powiem. Oblizałem powoli spierzchnięte usta pokazując, że nie zamierzam dać jej tego czego pragnęła. Nie zostałem uratowany, raczej uciekłem z paszczy lwa, do paszczy rekina. Jedyne co ich różniło to, to że rekina interesowałem żywy z głową pełną informacji. Kto był owym rekinem?

Veronica Cameron, szczupła blondynka o długich nogach i niewyparzonym języku. Wszyscy ostrzegali Fox’a nim się z nią zadał, ale z nim to jak grochem o ścianę. Kobieta jako idealny przykład wyzwania dla każdego mężczyzny omotała już niejednego, lecz tym razem coś się zmieniło. Takie jak one nie ryzykują dla strzępka informacji o swym kochanku. Po prostu usuwają numer z telefonu. Jednak ja siedziałem naprzeciwko niej pozwalając jej mierzyć mnie wzrokiem i kusić seksownymi spojrzeniami, którymi zamierzała mnie omotać. Nie była aż tak mądra, powinna była przewidzieć, że nie zdradzę przyjaciela, nawet w akcie wdzięczności za ratunek.

Teraz miała dwa wyjścia. Zabić mnie, wydając mnie lub puścić wolno licząc, że jednak kiedyś się odwdzięczę. Sądząc po fakcie iż nadal tu tkwiłem, nie potrafiła się zdecydować. Nie mogłem narzekać, nie było tak źle. Oddała mi broń, karmiła i bezskutecznie zatruwała mi ciszę więźnia swoimi monotonnymi pytaniami o Styles’a. Zastanawiałem się parę razy jak się stąd wyrwać, ale wiedziałem, że ma tu zbyt dużo ludzi by uszło mi to na sucho, więc siedziałem teraz  patrząc na nią niewzruszenie, co doprowadzało ją do istnego szału. Kiedy wydawało się już, że zacznie mnie torturować westchnęła głęboko i mruknęła wreszcie coś rozsądnego.

- Puszczę Cię za okup. Pieniądze zawsze się przydadzą, o wiele bardziej od Twojego martwego ciała w moim bagażniku.

- Nareszcie zmądrzałaś, Cameron. – mruknąłem odzywając się po raz pierwszy od kilku dni.

- A to zaskoczenie, jednak mówisz… Ale chyba wolałam jak milczałeś, mój błąd.

Pokręciłem tylko głową rozbawiony i wstałem z metalowego krzesła, którego oparcie zaczęło wywoływać u mnie nieprzyjemny ból w plecach. Powoli zbliżyłem się do kobiety nie spuszczając z niej wzroku pod pretekstem strzepnięcia z jej ramienia jakiegoś niewidzialnego paprochu. Na reakcje nie musiałem długo czekać. Gdy kobieta uczepiła się ustami moich warg, wiedziałem, że była ogromnie stęskniona za naszym kochanym Stylesem.

Najwidoczniej nie przejmowała się zbytnio definicją wierności, w końcu właśnie rozpinała guziki mojej koszuli, która nabrała przez te kilka dni dosyć charakterystycznego, męskiego zapachu. Ja również nie próżnowałem rozpinając gwałtownie zamek jej obcisłej czarnej sukienki, która idealnie kontrastowała z jej, co trzeba przyznać przyciągającymi wzrok włosami o naturalnym odcieniu blond. Wśród pocałunków udało mi się pozbyć większości jej ubioru, samemu zostając pozbawionym jedynie koszuli. Czując jej dłonie proszące o więcej, lekko ją odepchnąłem powodując, że zachwiała się na swoich wysokich szpilach w kolorze burgundowym.  Uświadamiając sobie co się właśnie stało, kobieta syknęła cicho i wymierzyła mi siarczysty policzek. Zbierając w pośpiechu swoje rzeczy przeklinała mnie w niezrozumiałym dla mnie języku.

Lotnisko Szeremietiewo - Moskwa, Rosja

`perspektywa Nate’a

Przeklęte zimno, które dopadło mnie zaraz po opuszczeniu samolotu zmroziło mnie aż po czubek głowy. Nie wiem doprawdy, jak ludzie tu wytrzymują, ale już wiem po co im wódka. To nie moja pierwsza wizyta w Rosji, ale za każdym razem trudno mi się przestawić.

- Witamy w Rosji. – usłyszałem w ojczystym języku głos stewardessy, pewnie po raz ostatni w tym miejscu.

Schodząc po podstawionych schodach na płytę lotniska spojrzałem przed siebie, ale przez padający śnieg niewiele ujrzałem. Choć zapewne nie było nic do oglądania. Szczerze nienawidziłem tego kraju. Ludzie byli tu zupełnie inni niż we Francji. Nieufni, więc trudniej było cokolwiek osiągnąć oszustwem. Liczyła się tylko siła i władza, której nie miałem na obczyźnie. Jedyne co miałem to pieniądze.

Pobyt w Rosji zamierzałem spędzić na dokończeniu interesów, które zawsze odkładałem na później. W końcu nadszedł na nie czas. Martha nigdy nie pozwoliłaby mi wyjechać, gdyby wiedziała co zamierzam, ale nigdy nie pytałem jej o zdanie, więc to chyba bez różnicy, że zostawiłem tylko list.

Ciągle próbuję zrozumieć samego siebie. Z miernym skutkiem. Wciąż nie wiem dlaczego uciekłem. To nie pierwsza sprawa na wokandzie sędziowskiej, za którą mogłem wylądować za kratami. Chodziło o coś innego, a raczej o kogoś kogo sam powołałem do życia i wciąż rośnie. Zrobiłem sobie dzieciaka. Stworzyłem swój słaby punkt, którego nie planowałem.

Paryż, Montmartre- niedaleko Moulin Rogue, Klub Nocny Mystery

`perspektywa Elizabeth

Oni już do reszty powariowali, albo mają nicość w głowach skoro przyszli do Klubu po ostatnich wydarzeniach. Widocznie każda sława jest opłacalna, nawet ta zła, a sądząc po tym co zobaczyłam wchodząc do tego przybytku, to jest to święta prawda. Podeszłam do baru i poprosiłam by kelnerka, chyba Eva zawołała Marthę. Nie lubiłam dziewczyny, wzbudzała moją nieufność, co rzadko się zdarzało. Jednak to Petrova decyduje o tym kogo zatrudnia i komu płaci więc, nie mogę się wtrącać.

Po dłuższej chwili nadal siedząc w samotności przy barze wstałam i poszłam na zaplecze. Przy tym tłoku nikt tego nie zauważył. Sprawdzając po kolei wszystkie pokoje i kantorki wylądowałam na zewnątrz, gdzie znalazłam swoją zgubę w towarzystwie drobnej Amy i młodego Styles’a. Chciałam cofnąć się i nie przeszkadzać, jak to mam w zwyczaju, ale zauważyłam, że Martha i Amy nie wyglądają na zbyt zadowolone z tego co się właśnie dzieje.

Bez namysłu podeszłam bliżej i chrząknęłam, by zwrócili na mnie uwagę. Dopiero gdy byłam blisko zauważyłam, że Dave trzyma Raiver za nadgarstek, w swój charakterystyczny sposób.

`perspektywa Marthy

- Do cholery przestań, Styles. – mruknęłam próbując przemówić do rozsądku szwagrowi.

- Ciebie w takim stanie nie chcę, może nasza ptaszyna nie potrafi podsłuchiwać, ale jej ładna buźka może rozwiązać kilka naszych problemów. – wzruszył ramionami mężczyzna trzymając ściśle przerażoną dziewczynę.

- Nie chcę wiedzieć jakie macie problemy w undying, chcę Amy w Klubie, czy to jasne? – syknęłam kładąc ręce na biodrach jak to miałam w zwyczaju przy kłótniach. – Ciąża to nie choroba, wracam do interesu, a teraz puść ją, proszę po raz ostatni.

Gdy usłyszałam chrząknięcie westchnęłam cicho i spojrzałam w kierunku, z którego dochodził. Widząc Beth wiedziałam, że nie poprze mojej decyzji, ale ze względu na swoją znajomość z Amy nie odda jej w śliskie ręce Styles’a.

- Przyszedł głos rozsądku – mruknęłam zadowolona ze sztucznym uśmiechem skierowanym do Dave’a - Możesz proszę odprowadzić Amy do Klubu?- zwróciłam się do Beth i dodałam- Styles już jej nie potrzebuje.

Mężczyzna z niesmakiem zastosował się do moich słów i gdy tylko kobiety zniknęły w budynku wyciągnął do mnie rękę z malującym się na jego twarzy niezadowoleniem.

- Witamy ponownie w the undying soul, Petrova. – mruknął jakby właśnie wydawał na mnie wyrok.